Met hangende schouders en sloffend liep hij richting zijn fiets. Ik vroeg wat er aan de hand was en ik kreeg een norse blik en een grote dramatische zucht. Al fietsend naar huis kreeg ik nog enkele van die grote zuchten, maar geen uitleg, terwijl hij anders een spraakwaterval is. Eenmaal thuis kwam alles eruit. Dikke tranen, grote snikken en daartussen uitspraken zoals "Ik ben dom en waardeloos! Jullie hadden mij beter nooit genomen!" en "Ik kan niks! Ik ben niks waard!"
Hij zat in het eerste leerjaar waar hij enorm enthousiast aan begonnen was want hij ging eindelijk leren lezen en rekenen stond dagelijks op de planning. Maar dat lezen en schrijven niet vanzelf ging, daar had hij niet bij stilgestaan, en wij hadden daar misschien ook wat weinig aandacht aan besteed. En dat rekenen nu ineens met onnodige tussenstappen moest, waardoor hij in de war geraakte, trager ging werken en nog fouten maakte ook, dat kwam ook aan.
De voorspelde makkelijke overgang van kleuter naar lager ging allesbehalve vlot. En hoe meer het jaar vorderde hoe meer ik mijn leergierige en enthousiaste zoon zag veranderen in een hoopje ellende. Hij had vaak last van buikpijn, en werd meermaals op zondagnacht ziek. 's Nachts hoorde ik hem soms "Ik weet het niet!" of "Ik kan het niet!" roepen. Als het huiswerk niet meteen lukte werd hij kwaad op zichzelf en deed hij zichzelf soms pijn. Van de minste tegenslag kon hij helemaal ondersteboven zijn. In de klas deed hij goed mee, maar steeds vaker nam de faalangst het over en klapte hij dicht.
De leerkracht zag wel dat er iets niet goed zat, maar wat dat was wist ze ook niet. Giel was wel erg gevoelig en werd soms gepest door twee klasgenootjes, misschien zou het dat zijn? En zo'n overgang van spelen in de kleuterklas naar een hele dag zitten en werken, dat valt sommige kinderen ook zwaar. Of misschien was het een gevolg van zijn nieuwe broertje en vroeg hij aandacht omdat hij niet meer het enige kind in huis was?
Dat het antwoord misschien "hoogbegaafdheid" was werd eerst geopperd door mijn zus en zo kwamen we terecht bij een psycholoog van Hoogbloeier. Al snel vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Giel is hoogbegaafd, en daar komt veel meer bij kijken dan een hoog IQ. Intens gevoelig en perfectionistisch als hij is, kreeg hij steeds meer last van faalangst en onzekerheid. Terwijl hij zo vaak te horen had gekregen hoe slim hij wel niet was, vond hij zichzelf nu allesbehalve slim. Proberen, oefenen en doorzetten, dat kende hij niet en dat is toch ook niet nodig als je slim bent? Het omkeren van die foute denkpatronen is niet gemakkelijk en vraagt inzet van het kind en zijn omgeving. Maar Giel is op de goede weg en kiest steeds vaker voor de uitdaging, ook al is hij soms nog bang. En als ik hem dan tegen een vriendinnetje hoor zeggen "Van proberen kan je leren, ook als het niet meteen lukt!" dan weet ik dat het goed zit.
Reactie plaatsen
Reacties