“Als het kind dan cognitief zo sterk is, dan komt het er toch vanzelf wel?” horen we nog al te vaak. Niemand die gelooft dat Nina Derwael een topturnster geworden zou zijn zonder de juiste begeleiding, zonder de vele trainingen, zonder alle mogelijkheden die gecreëerd werden zodat zij zich ten volle kon ontplooien. Waarom blijven we wel vasthouden aan het idee dat cognitief sterke kinderen geen aangepaste omkadering nodig hebben? Waarom noemen we het uitdagen van cognitief sterke kinderen “pushen”? Waarom worden zij nog al te vaak afgeremd in hun leren? Waarom mogen we niet trots zijn en juichen als een cognitief sterk kind zich toont?
De gouden medaille van Nina Derwael komt niet uit de lucht vallen. De aanleg van deze jongedame werd opgemerkt, ze kreeg de kans om zich te ontplooien. Uitdagende trainingen met steeds moeilijkere oefeningen, de beste coaches, een aangepast schoolprogramma, geschikte accomodatie en mentale begeleiding zorgden ervoor dat die aanleg ontwikkeld kon worden. Op die manier kon Nina zich focussen op haar talent en topresultaten behalen. Iedereen juicht! Terecht trouwens!
Ik zie kinderen met een vergelijkbare aanleg, maar dan cognitief. Het is moeilijk om voor hen hetzelfde klaar te krijgen. Vaak krijgen zij niet de moeilijke, uitdagende oefeningen waar ze nood aan hebben om zichzelf te ontwikkelen, maar moeten ze nog maar eens dezelfde leerstof herhalen (alsof je Nina Derwael vraagt om het bij een koprol te houden). In plaats van een topcoach hebben deze kinderen leerkrachten die wel willen, maar niet opgeleid zijn om cognitief sterke kinderen te begeleiden en dus vaak niet weten wat er nodig is en hoe het aan te bieden, laat staan dat ze tijd hebben om individueel met een cognitief sterk kind bezig te zijn. Het is alsof Nina Derwael moet wachten voor begeleiding aan de brug terwijl 20 andere kinderen uitleg krijgen over hoe je nu een koprol zo goed mogelijk doet. In de meeste scholen is er ook geen budget voor aangepaste materialen, maar gelukkig kom je met creativiteit ook ver. En de nood voor mentale begeleiding wordt meestal simpelweg vergeten. En behaalt zo'n cognitief sterk kind toch een uitzonderlijk resultaat, dan blijven de ouders meestal stilletjes om vervelende reacties te vermijden.
Wordt het niet tijd dat we beseffen dat we zo heel wat aanleg en talent verloren laten gaan? Dat we op die manier cognitieve topprestaties mislopen? Niet elke persoon met aanleg zal het uiterste bereiken, maar als we de kinderen met aanleg niet eens opmerken, hen niet stimuleren, begeleiden en faciliteren in hun aanleg, dan gooien we zoveel mooie kansen weg. En dat is dan doodjammer, niet enkel voor dat kind, maar voor de hele maatschappij.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi verwoord! Ik ben het helemaal met je eens.
Dankjewel!
Spijker op de kop met deze terechte vergelijking. Jaarlijks gaan duizenden kansen verloren om onze wereld beter, gezonder, mooier, vredevoller, efficiënter, ... te maken. Hoogbegaafde kinderen... Met stip de meest verwaarloosde groep in het onderwijs! Doodzonde.